Naar het Vangai gebied

Verslag van maandag 11 maart.

De dag begint met heerlijke zonneschijn na een nacht slapen op een kei hard bed. Het dorp Hmarkhawlien waar we vertoeven , is rustig en ontspannen. Er staat alweer een ontbijt voor ons klaar met rijst, rijst, rijst en een gebakken ei. Erna leest uit de bijbel over de onrechtvaardige rechter, die goed gehandeld heeft en wij dan? Na het ochtendgebed vertrekken we naar de Barak rivier. We gaan varen.... geen trein, geen auto, geen vliegtuig maar een boot.... Eerst krijgen we een wachtwoord: To go door. Dit wachtwoord moeten we gebruiken bij een controle aan boord.

Wat is het geweldig om op het water te zijn, fris, vrij, in de natuur, een weldaad. Joycy en ouderling Sama en zijn vrouw Kim reizen met ons mee, twee bemanningsleden zijn ook aan boord. Naar men zegt is het vier uur varen om bij het bergdorpje Ankhasuo te komen.

Ondertussen is het genieten, de rivier gaat door een rotsachtige 'jungle'. Op de schuine oevers zijn tuintjes aangelegd, waar groente groeit , kooltjes , pompoenen, bloemen, vergeet-me-nietjes? Bamboe in overvloed, palmen en bananen. Een prachtige natuur, langs de waterkant doen vrouwen hun was en afwas, kinderen spetteren in het water, vissersbootjes varen af en aan. Verder varen er vlotten van bamboe voorbij, sterke mannen duwen  met lange bamboestokken het vlot stroomafwaarts. We passeren een controlepost het wachtwoord hoeven niet te gebruiken, we mogen verder.

Op gegeven moment zitten we vast op de bodem van de rivier, de stuurlui springen het water in en duwen de boot weer in de vaargeul, even later zit er een stuk touw in de schroef. Na veel gepruts kunnen we weer verder en de ouderwetse motor ronkt weer.

We zijn nu al vier en een half uur op het water, de gemeente van Ankhasuo staat op ons te wachten.

Waar blijven die blanken? Er zal een eerste steen gelegd worden voor een WMS huis dat gebouwd zal worden om te verhuren aan de pastor, weer een bron van inkomsten voor de kerk en evangelisatie.

Na vijf uren varen bereiken we ons doel. Veel mensen staan aan de oever om ons op te wachten. Een hartelijk welkom valt ons ten deel.

Als we bij  het centum van het bergdorp zijn, worden we nogeens welkom geheten en omhangen met een  bloemenslinger. Pastor Salomon heeft een programma van zang, gebed, bijbellezen (psalm 100) en een kopje thee. Ria spreekt een woordje over onderlinge verbondenheid en gebeden en bedankt voor de mooie bloemen. Daarna volgt de bezichtiging van de nieuwe kerk, een investering van 120.000 roepie (1500 euro) en veel handwerk door de gemeenteleden, wat een inzet.

Bij een gat in de grond wordt de eerste steen gelegd voor de bouw van het WMS huis door Ria. Zand en gebed gaan over de steen.

Na een uur moeten we weer terug, als de terugreis weer zolang duurt zijn we pas 9 uur 's avonds op de plaats van bestemming. Heel jammer dat we het dorpje in de buurt niet meer kunnen zien, ze hadden op onze komst gerekend. Wat een teleurstelling. Het afscheid is ontroerend.

Op de terugreis rond 6 uur maken we een prachtige zonsondergang mee, de weerspiegeling in het water is subliem. Wat is de schepping prachtig.

Om 7 uur is het aardedonker. Er steekt een storm op, even later zien we weerlicht en horen het onweren.

Het wordt kouder en de regen stort neer. Joycy vraagt om gebed en roept de Heer om hulp. Ze belt haar moeder om in de vrouwengroep ook voor ons te laten bidden.

Ons gebed wordt verhoord, na een lange tocht  door het donker en de kou  komen we veilig aan land. Daar worden we aan de warme maaltijd verwacht. Onze verkleumde lichamen worden weer op gewarmd en we kunnen rustig gaan slapen. Een indrukwekkende dag.