Na het ontbijt (rond 7 uur) vertrokken we om half acht
richting de kerk. Vandaag bezochten we een dienst van de gemeente ‘Marga Mulya’ van de Gereja Protestan di
Indonesia bagian Barat (GPIB), een selfsupporting Indonesische kerk, begin vorige eeuw ontstaan uit de
zending vanuit de (ongesplitste) gereformeerde kerken in Nederland. We waren
flink op tijd, dus konden wat foto’s maken van het gebouw. Binnen stonden mooie
teksten te lezen, zoals boven de preekstoel: die in my gelooft, heeft het
eeuwige leven. We werden uitgenodigd om op de voorste rij te zitten.
Van de dienst (vanaf half 9, plus 10 minuten) konden we
weinig volgen, maar meelezen uit het Paasevangelie ging prima. Ook bijzonder is
hier de gewoonte dat de lezing van de preektekst door de hele gemeente wordt
gedaan: de predikant (vandaag helemaal in het wit, de kleur van Jezus’
opstanding) leest ’t in stukjes voor en de gemeente zegt het dan na. Het
meezingen van de Paasliederen (op de beamer) was mooi. Ondanks dat je eigenlijk
niet weet wat je zingt, zijn sommige melodieën bekend en voel je de
verbondenheid met Indonesische gelovigen als je met hen meezingt. De Geest
spreekt alle talen! Tegen tienen was de dienst afgelopen.
Terug in het hotel dronken we koffie met lekkere koek
(brownies) erbij. Daarna is er geslapen, gezwommen, gerust. Om 2 uur zochten we
weer een restaurantje in onze straat op, deze keer van een Nederlandse
eigenaar. Allemaal een lekkere versgeperste fruitdrank en daarbij gado gado,
kippensoep, salade niçoise of een uitsmijter. Helemaal prima. Arjan, Henk en
Rinus verschaften zich vervolgens nog een handgemaakt batik-shirt.
Om 5 uur luisterden we naar een toepasselijke Paaspreek over
de Emmaüsgangers en zongen we - heerlijk buiten - een aantal liederen om Jezus’
opstanding te vieren. Tegen 7 uur kwam de eigenaar van het lokale reisbureau
hier in Yogyakarta (Pondok) ons ophalen: na het afrekenen met Alie nodigde hij
ons uit voor een maaltijd op een kampong, net buiten de stad. Daar maakt een
vrouwtje zulke lekkere mie dat mensen van heinde en ver daarnaartoe komen om
het te eten. Met twee auto’s reden we erheen (de bus paste niet door zulke
kleine straatjes…) en het was heerlijk. Vooraf kregen we wat kroepoek en
sojaboontjes (vers uit de schil) te eten. Henk heeft ook nog een groen pepertje
geproefd, maar dat bezorgde hem een flinke huilbui… Het pepertje zelf viel wel
mee, want dat had hij vakkundig van de pitjes ontdaan. Maar daarna wreef ‘ie
nog even langs z’n oog. En dat had ‘ie nou niet moeten doen… De mie met kip was
inderdaad heerlijk. En de sfeer zat er goed in, alhoewel er wel een scheiding
der geesten ontstond. Gelukkig is alles in de auto weer goed gekomen… Pondok,
bedankt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten