weekendverslag

Hier zitten we dan, even lekker in het zonnetje op het gras bij onze lodge. Bijkomen van dit toch wel indrukwekkende weekend. Gisteren stond in het teken van de awareness day. Om 8.00 uur worden we opgepikt om richting Soshanguve te rijden. Zo’n drie kwartier rijden komen we aan bij de GG kerk waar ook de Lesedi school is. Alles gaat op z’n Afrikaans, dus is het even wachten op de jongenlui. Deze jongeren hebben een jaar geleden samen een kamp gehad waarbij ze naast leuke en sportieve activiteiten ook op een leuke manier kennis opdoen over Aids, HIV en hoe je voorkomt dat je dit krijgt. Op deze terugkomdag waren zo’n 20 jongeren afgekomen, wonend in de townships van Soshanguve. Het was een leuke, sportieve en vermoeiende dag. Eerst hadden de jongeren een spel verzonnen. De uitleg was al niet erg duidelijk en toen we buiten met het spel begonnen werd het niet veel duidelijker. Het idee was om een toren van ‘blikken’  met een tennisbal om te gooien en ondertussen kon je afgegooid worden. Als de toren opgebouwd was moest je vervolgens van grote afstand de toren weer omver proberen te gooien… precies erg helder die spelregels! Maar evengoed hadden die gasten er lol om. Vervolgens was er een quiz die rommelig en schreeuwend verliep, maar ons wel van alles leerde over AIDS en HIV.
Vervolgens mochten we als Dutch groep een spel leidden. Iedereen kreeg een ballon en touwtje om vervolgens zo snel mogelijk de opgeblazen ballon bij de ander kapot te trappen. De grond hier ligt vol gruis en steentjes, dus sommige ballonnen waren al kapot voordat het spel gestart was. Maar toen iedereen klaar stond kon het spel dan toch beginnen. En wat een lol kan je dan hebben met ballonnen! De jongeren van Soshanguve renden dansend door het veld en iedereen werd bloedfanatiek.
En de memmorie estafette was ook een succes. Onder de brandende zon rennen was wel vermoeiend maar niemand wilde voor de ander onderdoen. Het spel werd nog wat moeilijker gemaakt door ook de autobanden mee te moeten sjouwen naar de andere kant van het parcours. Binnen doen we het volgende deel van de HIV/AIDS quiz. We krijgen een stelling waar je in je groepje over moet praten. En het is echt bizar te horen hoe deze jongeren denken over man/vrouw verhoudingen. Onze stelling ging over de vraag of vrouwen het recht hebben ‘NEE’ te zeggen op het moment dat de man sex met haar wil. Een jongen was het daar stellig mee eens, hij vindt dat vrouwen gelijke waarden hebben en gelijk staan aan de man. De andere jongere was het hier echter roerend mee oneens. Hij wil later 4 vrouwen hebben en hij betaald immers een bruidsschat voor hen. Dit geeft hem het recht om hen zijn wil op te leggen. Dit zo te horen was best shokerend. Zo wordt er dus oprecht over gedacht. En zo werden in verschillende groepjes pittige discussies gevoerd.
Om de lunch in te luiden (en omdat de helft van de lunch simpelweg nog onderweg was) zongen we eerst wat liedjes. Sophie op de piano en wij als geimproviseerd koor. Dat werd erg gewaardeerd. Ook de jongeren trakteerde ons op drie African songs. Ritmisch begeleid met de djembe en meerstemmig klonk het super.
De lunch bestond uit heerlijk braai vlees, pap met kaas en sla. En dat eet je op de Afrikaanse manier: met de handen. Omdat de lunch pas 14.30 uur (ipv 13.00 uur) klaar was verviel het middagprogramma.

Tijd om afscheid te nemen niet alleen van de jongeren maar ook van elkaar. Vanavond gaan we in groepjes slapen bij de gastgezinnen. Wel raar om, na een week met elkaar op stap te zijn, ineens uit elkaar te gaan. Niet wetend wat ons te wachten staat. 6 blijven er achter bij de kerk en de rest gaat richting de XX kerk om daar opgepikt te worden. En met een beetje raar gevoel in de maag laten we de 6 achter, morgen zullen we elkaar weer treffen. De rest van de groep vertrekt richting de XX kerk waar dominee Thabu al klaar staat om ons op te vangen. De drie jongens mogen bij het Foster Care huis verblijven en de andere zes worden in groepjes van 2 meegenomen.
Het eten, verblijven en slapen bij de gemeenteleden thuis is toch wel heel bijzondere ervaring, zo midden in de Townships. De manier om het echte Zuid-Afrikaanse leven mee te maken en te zien. 

Eerst lopen wij met de twee meiden richting de shoppingmall. We blijken een werkelijke bezienswaardigheid te zijn, blanken zien ze hier gewoonlijk nooit. Er wordt gefloten, gekeken en sommige willen je zelfs even aanraken als je voorbij loopt. Zaterdag lijkt wel de dag waarop iedereen zijn inkopen doet of bij de kraampjes langs de weg of in de winkels. Verbaasd kijk in naar de rij voor de winkel. Vanesse (het meisje dat ons ophaald) verteld dat hier geregeld gevochten wordt om de winkel in te komen. Gelukkig gaat het nu in vrede. 
Ze brengt ons naar het huis van haar moeder. Een knus huisje en de hitte komt ons tegelijk tegemoet. Er staat een heater onder de bank dat het huisje met gemak tot 30 graden verwarmt. De moeder ontvangt ons vriendelijk in haar kleine stulpje. Een bank met plastic er om heen, zelfs de afstandsbediening is ingepakt. En het meest bizarre is dat er een mega (en dan bedoel ik ook mega) flatscreen aan de muur hangt en dikke boxen onder hangen. We krijgen een lekker bakje koffie. Het is toch best bizar om ineens bij iemand op de bank te zitten, zo midden in de township. Grandmother komt ook binnenstrompelen. Ze is niet lekker en daarom verblijft ze nu even bij haar dochter, zodat zij voor haar kan zorgen. Een badjas en een trui om haar heen geslagen, muts op. Ze kijkt ons verbaasd aan als ze ons met korte broek (en rode wangen van de hitte) ziet zitten. Hoe kan je in de winter nou een korte broek aan hebben? We kletsen heel wat af. Ze verteld ons over de geschiedenis van haar land. De Nederlanders die hier rond 1500 de civilisatie op gang hebben gebracht. Zo werd een kleine spiegel voor 10 koeien aan de Afrikaners verkocht, een spiegel dat was iets wat ze nog nooit gezien hadden. En van de apartheid die oma en moeder heel bewust hebben meegemaakt. Oma werkte bij een rijke witte familie. Ze moest hard werken, echt op de knieën de vloeren schrobben, koken en het hele huishouden runnen. En ze vertelde dat ze eten kreeg zoals honden dat krijgen. Na zo’n 40 jaar gewerkt te hebben voor dit gezin kreeg ze niet meer dan een salaris en kon ze wegwezen. We kregen een heerlijke pasta voorgeschoteld, echt goed op smaak. We sliepen in een knus tweepersoons bed, de deur van het kamertje kon nog net open. Maar we sliepen heerlijk. Als ontbijt kregen we een pap te eten, dat was wel even slikken. Een soort van griesmeel achtig dik goedje, warm. En met een goede poging kreeg ik de helft van de grote kom weggehapt. En toen was het tijd om afscheid te nemen van dit gastvrije gezinnetje, met een dikke hug. Een mooie ervaring om zo met deze mensen een hele avond te kunnen praten en van elkaar te leren.

Bij de XX kerk komen we een deel van de groep weer tegen en gaan we naar de kerk. Veel zingen, klappen, een doop en we mogen ook meedoen aan het avondmaal. Helaas wel in het swanzi’s, dus volgen was niet altijd even makkelijk.
Vanuit de GG kerk volgt de rest van de groep en zijn we weer met elkaar herenigd. Dan horen we ook elkaars verhalen en wat we meegemaakt hebben. Wat heftig en voor een groepje ook echt emotioneel afscheid. Als een jongetje van 11 je vraagt om hem alsjeblieft mee naar NL te nemen omdat hij het hier allerminst naar zijn zin heeft. Dan breekt je hart 


Dianne en ik (Folyanne) sliepen afgelopen nacht bij een moeder met 2 kinderen. De zoon was 2 dagen geleden geopereerd aan zijn keelamandelen, dus was niet heel fit. De dochter haalde ons op bij de XX kerk, ze vertelde dat ze 16 jaar oud was en in de 10^e klas van high school zat. Samen met een vriendinnetje van haar liepen we naar haar huis. Inmiddels zijn we gewent aan alle aandacht die we op straat krijgen. Mensen blijven staan en kijken, toeteren, fluiten en willen je aanraken. Het meisje liet ons zien waar de plaatselijke club was, waar elke avond ongeveer 50 man zich verzameld om zich te bezatten tot 2 uur ’s nachts. Het huis waar we sliepen was omringt door een groot hek en dubbele sloten. Opvallend waren de 2 auto’s die rond het huis stonden, de tuin was niet zo groot (in de meeste townships zijn de huizen klein en de tuin groot, omdat de mensen buiten leven). Ze liet ons voor gaan het huis in, we kwamen meteen in de keuken waarbij we haar moeder ontmoeten. Ook de jongen was thuis, maar door zijn operatie kon hij nog niet zo goed praten. De tv ging meteen aan en bleef aanstaan tot wij naar bed gingen. Tijdens het kijken naar de tv was het lastig om een gesprek op gang te brengen, op de momenten dat dit wel lukte ging het meestal over de temperatuur. Alle afrikaners vinden het overdag al koud, laat staan als om 6 uur de zon onder is. Om half 6 begon de moeder des huizes met het eten, omdat ze had opgevangen dat we ’s middags al pap hadden gehad maakte ze heerlijke kip met rijst + saus en aardappels en een bijzondere groente. Het eten was klaar om 8 uur waarbij we lekker konden smikkelen tot we verzadigd waren. Opvallend dat de mensen alleen maar drinken uit flessen drinken zoals cola en mierzoete tjak met prik. Om half 9 vertrok de 1^e bewoner richting de slaapkamer en om kwart voor 10 waren Dianne en ik de enige nog die in de woonkamer zaten. Dus wilden wij ook wel gaan slapen. Eenmaal in bed dachten de buren toch anders over slapen, ze hadden in hun golfplaten huisje de (afrikaanse) muziek zo hard staan dat wij zelfs in bed het idee hadden dat we in een club zaten. Desalniettemin waren wij zo moe dat we meteen in slaap vielen en rond half 9 pas wakker werden. De muziek is trouwens pas na 4 uur ’s ochtends uitgezet. Na een lekker ontbijt met ei, worstjes en thee met melk zijn wij ook naar de XX kerk vertrokken. Erg bijzonder om een nacht in een township te slapen, de mensen zijn super gastvrij en tegelijk moet alles rond het huis 3x op slot zitten.